Poradnia Chirurgii Onkologicznej

Chirurgia onkologiczna zajmuje się zabiegowym leczeniem zmian skórnych o charakterze łagodnym i złośliwym.

U większości ludzi skóra nie jest gładka i jednobarwna. Występują na niej: plamki, pieprzyki, piegi, przebarwienia, znamiona. Niektóre z nich mamy od urodzenia, niektóre pojawiają się z wiekiem. Skóra jest najczęstszym miejscem rozwoju raków i czerniaków skóry, które występują w 90% na jej odkrytej powierzchni.

Nieprawidłowości w rozwoju skóry człowieka pojawiają sie najczęściej pod wpływem wielu czynników, takich jak: zanieczyszczone środowisko, nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne, choroby hormonalne, zmiany uwarunkowane genetycznie. 

Każdą zmianę skórną należy obserwować i kontrolować. Może ona bowiem przekształcić się z czasem w groźny nowotwór skóry – czerniak. Nie każda zmiana będzie nowotworem, niemniej jednak zawsze wymaga kontroli u lekarza specjalisty dermatologa bądź onkologa.

Jeśli zauważymy jakiekolwiek zmiany w obrębie znamienia, takie jak zaczerwienienie, czerwona obwódka, stan zapalny, powiększenie, zmianę koloru lub kształtu, strupki, rankę, swędzenie, napięcie skóry czy ból, należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza.

W Poradni Chirurgii onkologicznej przeprowadzamy diagnostykę chorób nowotworowych oraz kwalifikację do leczenia zabiegowego. Oferujemy diagnostykę w zakresie nowotworów skóry, zmian tkanek miękkich i węzłów chłonnych. Stosowane metody leczenia uzależnione są od rodzaju i stopnia zaawansowania zmian chorobowych. Prowadzimy diagnostykę poprzez badania histopatologiczne i cytologiczne oraz badania markerów nowotworowych.

Wszelkie zmiany na skórze, szczególnie w okolicach odsłoniętych i narażonych na długotrwałe działanie promieni słonecznych oraz zmiany okolic intymnych, należy bezwzględnie usuwać i badać histopatologicznie, nawet jeśli nie są niepokojące.

NAJCZĘŚCIEJ WYSTĘPUJĄCE NIEPRAWIDŁOWOŚCI W OBRĘBIE SKÓRY:

ZNAMIONA BARWNIKOWE
Znamiona można podzielić na: zwykłe i atypowe, wrodzone i nabyte
oraz ze względu na umiejscowienie komórek: złożone, łączące i skórne.

Wrodzone znamię barwnikowe istnieje już w chwili urodzin, jest przeważnie pojedyncze, w większości przypadków owalne, o jednolitym kolorze. Nabyte znamiona barwnikowe dzielą się na łagodne i atypowe. Łagodne znamiona barwnikowe pojawiają się w wieku dziecięcym, a do nasilenia ich rozwoju dochodzi w okresie dojrzewania oraz po drugiej dekadzie życia. Charakteryzują się regularną, symetryczną budową, dobrze odgraniczonym brzegiem, równomiernie rozmieszczonym barwnikiem. Ryzyko rozwoju czerniaka w obrębie znamion łagodnych jest bardzo niewielkie.

Atypowe (dysplastyczne) znamię barwnikowe cechuje się asymetrycznym kształtem, nieprawidłową wielkością (mniej niż 6 mm), nieregularnym brzegiem i różnorodnością kolorów. Ten typ znamienia może ulegać zezłośliwieniu i transformacji w kierunku czerniaka, dlatego wymaga stałej obserwacji lekarskiej (kontrola co 6-12 mies.) i ochrony przeciwsłonecznej.

Przeciętny dorosły człowiek ma około 20. znamion barwnikowych. Znamiona barwnikowe tworzą zwykle ostro odgraniczone plamy lub guzki, których zabarwienie może być: niebieskie, brązowe, czarne lub podobne do koloru skóry. Znamiona mogą być różnej wielkości, najczęściej powstają w miejscach poddawanych przewlekłej ekspozycji na światło słoneczne.

ZNAMIONA WYWODZĄCE SIĘ Z GRUCZOŁÓW ŁOJOWYCH
Zazwyczaj mają charakter pojedynczego guza. Mają one zrazikową lub brodawkowatą powierzchnię, żółtawe zabarwienie i lokalizują się najczęściej na owłosionej skórze głowy lub twarzy. Niekiedy zmiany przybierają układ linijny. Jeśli wykwity są stale drażnione – na przykład na skórze głowy – może dojść do zmiany nowotworowej w kierunku raka kolczysto-komórkowego. Leczeniem znamienia łojowego jest usunięcie chirurgiczne. Jest to zalecane zwłaszcza w przypadku zmian drażnionych oraz w podejrzeniu przejścia w nowotwór.

ZNAMIONA NACZYNIOWE
Znamiona naczyniowe to bardzo różnokształtne zmiany skórne, które zazwyczaj są już obecne u noworodków i są rezultatem rozrostu naczyń krwionośnych różnego kalibru, bądź też ich poszerzenia. Naczyniaki mogą być również spowodowane rozrostem naczyń chłonnych. Naczyniaki krwionośne dzielą się na płaskie i jamiste, natomiast naczyniaki chłonne na zwykłe i jamiste.

WŁÓKNIAKI
Występują często, jako twarde, płasko wyniosłe (czasem poniżej poziomu skóry) tarczki lub guzki o zabarwieniu czerwonawym, brązowym lub sinawym, wielkości do 1. cm zwykle pojedyncze, rzadziej liczne. Zmiana może pojawić się w każdym wieku, najczęściej w trzeciej lub czwartej dekadzie życia. W części przypadków rozwój włókniaka następuje po miejscowym urazie, ugryzieniu przez owady lub zapaleniu mieszka włosowego. Lokalizacja to kończyny dolne, tułów, rzadziej inne okolice. Leczenie – tylko wycięcie chirurgiczne.

TŁUSZCZAKI
Tłuszczak to łagodny nowotwór zbudowany z tkanki tłuszczowej. Tłuszczaki są miękkie w dotyku, czasami przesuwalne i ogólnie bezbolesne. Rosną bardzo wolno. Większość tłuszczaków jest mała, ale mogą wzrosnąć do rozmiarów ponad 6. cm. Tłuszczaki występują najczęściej u osób w wieku 40. do 60. lat, ale mogą wystąpić również u dzieci. Tłuszczaki występują u 1% populacji. Zwykle leczenie tłuszczaków polega na wycięciu chirurgicznym guza.

KASZAKI
Kaszaki to małe, białe uwypuklenia występujące tuż pod skórą i przypominające niewielkie wypryski ropne, jednak ich treść nie pozwala się usunąć. Kaszaki są niebolesne i zazwyczaj występują w grupie. Lokalizują się najczęściej na twarzy, na dekolcie, plecach. Wywołane są zastojem łoju w obrębie gruczołów mieszków włosowych i stanowią swoistą postać niewielkich torbieli. Kaszaki nie znikają samoistnie, a samodzielne próby pozbycia się kaszaka, na przykład poprzez wyciśnięcie jego treści, może tylko powiększyć jego rozmiary i spowodować zakażenie bakteryjne zmiany. Najskuteczniejszą metodą leczenia jest chirurgiczne usunięcie zmiany.

CZERNIAK
Złośliwy nowotwór skóry, błon śluzowych, albo błony naczyniowej gałki ocznej, wywodzący się z komórek barwnikowych wytwarzających melaninę melanocytów. Charakteryzuje się on dużą złośliwością z powodu szybkiego wzrostu, wczesnych i licznych przerzutów oraz niewielkiej podatności na leczenie. Czerniak stanowi 5-7% nowotworów skóry. Najczęstszym umiejscowieniem czerniaka jest skóra (90%), ale może on także powstawać w innych miejscach gdzie obecne są melanocyty. Może powstać na bazie znamienia barwnikowego lub w skórze niezmienionej.

RAK PODSTAWNOKOMÓRKOWY
Najczęściej występujący nowotwór skóry – 65-75% wszystkich przypadków. Cechuje się miejscowym wzrostem i niewielką zdolnością do tworzenia przerzutów. Wcześnie rozpoznany rak podstawnokomórkowy jest praktycznie w 100% wyleczalny. W większości przypadków występuje w miejscach narażonych na działanie promieniowania UV, tj.: twarzy, dekolcie, plecach, czy ramionach. Wyjątkowo rzadko daje przerzuty, ale naciekając miejscowo na tkanki, może być przyczyną rozległych zniszczeń. Może naciekać na wszystkie warstwy skóry i tkankę podskórną, zaś w zaawansowanych przypadkach wnikać nawet do tkanek położonych głęboko – ścięgien, kości.

RAK KOLCZYSTOKOMÓRKOWY
Drugim co do częstości występowania nowotworem skóry, stanowiąc około 20% raków skóry. Wywodzi się z komórek keratynizujących naskórka. Jego obraz kliniczny jest zróżnicowany i zależny od umiejscowienia. W porównaniu do raka podstawnokomórkowego charakteryzuje się gwałtownym wzrostem oraz większą skłonnością do miejscowej destrukcji i tworzenia przerzutów.